„De wereld was verrast”, zei Pieter Jan Hagens in Buitenhof (AVROTROS/BNNVARA/VPRO), en daarmee vatte hij een groot deel van de berichtgeving over Syrië dit weekend samen. Geen talkshowgast die het had zien aankomen. Niet in dit tempo.

In journaals werden beelden vertoond vanuit verschillende Syrische steden, waar inwoners probeerden te verwerken wat er zojuist was gebeurd. Terwijl sommigen al uitgelaten door de straten dansten, met wijs- en middelvingers hoog in de lucht gestoken als vredestekens, moest bij anderen het besef nog indalen. „We hadden deze grote verrassing niet verwacht”, zei een man in het centrum van Damascus.

Hij sprak luid en snel, zijn blik schoot van links naar rechts en weer terug. Om hem heen werden geweren geleegd in de lucht: overwinningsschoten. „We gingen slapen, werden wakker en ineens is-ie weg.

” ‘Ie’, dat was Bashar al-Assad. Op zondag ontvluchtte hij het land dat ruim vijf decennia gebukt ging onder het schrikbewind van eerst zijn vader, en toen van hemzelf. Beiden toonden zich ongekend wreed in het onderdrukken van hun eigen burgers.

Het Assad-regime kenmerkte zich door volle gevangenissen, gebombardeerde ziekenhuizen, chemische wapens, miljoenen vluchtelingen. En nu was-ie weg. Gevlucht naar bondgenoot Poetin in Moskou, zo zou later op de dag blijken, toen de rebellen al lang en breed hun overwinning hadden uitgeroepen.

Zij hadden in de voorafgaande dagen in razend tempo hun opmars gemaakt en plotseling het ondenkbare bereikt.