Wat leer je als je de uitspraak van de Raad van State in de kwestie-Mikael leest? Het 11-jarige Nederlandse jongetje zonder paspoort, dat naar Armenië moet. Met z’n illegale moeder die er vandaan komt. Mikael komt dus uit Amsterdam en is er volledig geïntegreerd.

Daar gaan we weer, met het zoveelste vernederlandste illegale vreemdelingenkind, voor wie optochten worden gehouden en petities getekend. Denk aan Mauro, aan Howick & Lili, aan de talloze anderen die anoniem bleven – en door de mazen glippen. Of toch niet – en ‘conform’ worden uitgezet.

En voor wie ooit het kinderpardon was uitgevonden, gevolgd door de ‘Afsluitingsregeling’. Helpen doet het dus niet. Welkom in het domein van willekeur en genade, onmacht en wreedheid.

Niet álles is dus te regelen, af te wegen, te rationaliseren of domweg te slikken. Althans, mij lukt het niet. Want ja, een kind.

Dat maakt alles anders. Wat bekruipt me als ik de uitspraak lees? Een hekel aan juristerij, als ik eerlijk ben. Technisch-juridisch is het allemaal te volgen.

En bestuurlijk-politiek kan ik ook nog wel billijken dat er harde grenzen moeten zijn in de asieltombola, waarin aanvragers tot het uiterste gaan om te mogen blijven. En je ziet in de rechtszaal best wat gekkigheid, met snel ingeruilde religies, identiteiten, dubbele paspoorten en mogelijk recente getatoeëerde christelijke kruizen om uitzetting naar het islamitische land van herkomst onmogelijk te maken..

Dat zal het nodige vragen van beslissers en .