Het was nog zomer en een van de wetenschapsredacteuren zou een dagje naar het strand, een dagje naar Hoek van Holland, de mondaine badplaats naast de moderne industrie. Sinds de bunkers zijn opgeruimd kan het daar met lekker weer echt leuk zijn. Om zich vooraf een beeld te vormen van het Hoekse eb- en vloedgebeuren had de redacteur op internet een getijtafel van Rijkswaterstaat geraadpleegd.

Bij extreem laag water, bij laaglaagwaterspring bijvoorbeeld, zou je eindeloos door het zand moeten ploeteren voor je baden kon. Dat wilde hij niet. Net toen hij zag dat het op zijn vrije dag wel los zou lopen viel hem iets vreemds op aan de Hoekse getijdekromme: het lage water duurde er langer dan op andere plaatsen.

Midden in de laagwaterperiode liet de getijdegrafiek een bobbel zien, daar was het weer even vloed geweest. Het zag er heel raar uit. Terug op de krant vroeg hij direct alle aandacht voor de anomalie maar er kwam weinig interesse.

Er is wel meer in het leven dat niet gaat zoals je denkt dat het hoort te gaan, zeiden de collega’s. Waarom zou je je druk maken over een bobbel bij Hoek van Holland. Daar was het bij gebleven als niet iemand voor de aardigheid had opgezocht of de bobbel vroeger ook al voorkwam, want zoiets kan toch niet uit de lucht vallen.

En waarachtig, hij bleek er al heel lang te zijn. Hij stond bijvoorbeeld al breeduit afgedrukt in de getijtafels die Rijkswaterstaat in de jaren tachtig uitbracht en kreeg daar zelfs een eigen toelichting: „Bijzondere aanda.