Toen ik een kind was, dacht ik nooit dat mijn nieuwjaarsvoornemens iets betekenden totdat ik ze in mijn beste handschrift op papier had gezet. Het vastleggen van zulke gedachten op papier maakte ze echt. Zo echt zelfs, dat ik er verder niets mee hoefde te doen en ze al helemaal niet in praktijk hoefde te brengen.

Als volwassene schreef ik niet meer op wat in feite bekentenissen van mislukking waren - voor het geval ze tegen me gebruikt zouden worden, m'lud - maar een tijdlang maakte ik nog wel een mentale lijst van al die nuttige dingen die ik zou doen om mijn leven en dat van de mensen om me heen beter te maken. Toegegeven, deze mentale drang was meestal het gevolg van oververwennerij tijdens de feestperiode en had weinig te maken met 'normaal' gedrag. In feite zouden de meeste verwennerijen zichzelf sowieso uit het bestaan hebben gereguleerd zodra de kerstverleidingen - zoals dozen vol extravagante chocolaatjes of flessen met bizarre sterke drank met onmogelijke kleuren - waren verwijderd.

Zelfs als dat niet het geval was, was het mentale opstellen van de lijst - de volwassen versie van de zorgvuldig opgeschreven kinderlijke inventaris - vaak al voldoende om te denken dat de taak volbracht was en dat er geen verdere actie nodig was. Door de zonde toe te geven kan de zondaar doorgaan met meer van hetzelfde. Opgeven Het opgeven van goede voornemens betekent het opgeven van het onvermijdelijke gevoel van teleurstelling over het breken ervan een paar dagen in het nieuwe jaar.

I.