De vluchteling is, opnieuw, de echte verliezer Dat dit kabinet een hardvochtig asielbeleid voorstaat, is iedereen inmiddels duidelijk. Maar het blijft slecht te verteren dat de leiders van de coalitiepartijen enthousiast doen over het nieuwe asielakkoord, dat niets anders is dan een race naar de bodem van de beschaving. Geert Wilders had de onderhandelingen over het akkoord op voorhand op scherp gezet met zijn eis dat het noodrecht moest worden ingezet, zodat het parlement geen inspraak zou hebben bij de invoering van strengere asielregels.

Dat ging coalitiepartner NSC, de partij die rechtsstatelijkheid in het DNA heeft, te ver. In het compromis dat de ministerraad vrijdag goedkeurde, is het noodrecht van tafel. Er komt een spoedwet, die de steun zal moeten krijgen van Tweede en Eerste Kamer, zoals dat hoort in een parlementaire democratie, Toch is er geen enkele reden om te juichen over de gemaakte afspraken.

NSC doet dat wel, omdat de rechtsstaat beschermd zou blijven. Maar wie de plannen op een rij zet, ziet dat diezelfde rechtsstaat alsnog wankelt daar waar het gaat om mensen die in Nederland een veilig heenkomen zoeken of hebben gezocht. De kilte die het kabinet-Schoof uitstraalt, is angstwekkend: gezinshereniging voor vluchtelingen bemoeilijken; delen van Syrië veilig verklaren zodat mensen teruggestuurd kunnen worden; grenscontroles invoeren; de spreidingswet intrekken, waarmee de opvangproblemen in de azc’s blijven bestaan; nóg minder VN-vluchtelingen naar Neder.