AUTOREVIEW – Stel je voor dat je twee dagen het zuidelijkste puntje van Zweden mag verkennen in de vernieuwde Volvo XC90, maar dat je na die twee dagen moeite hebt om te herinneren dat je dat gedaan hebt in de nieuwste Volvo. Hoe zou dat komen? Volgens mij kan dat aan twee dingen liggen. In eerste instantie is het mogelijk dat het Zweedse landschap zoveel indruk op je maakt dat het de ervaring met de auto wegdrukt.

Aan de andere kant is het ook mogelijk dat de auto simpelweg saai is. De eerst genoemde mogelijkheid lijkt onwaarschijnlijk, want ik kan bevestigen dat het zuiden van Zweden in november, toen ik daar twee dagen met de Volvo XC90 rond reed, net zo grauw, grijs, nat en plat als Nederland is. Dat betekent dat er nog maar één optie overblijft: een auto die zo saai en degelijk is dat je hem bijna vergeet.

Begrijp me niet verkeerd, want dat is allesbehalve een slechte kwalificatie. Het is eerder een kwestie van hoe je ernaar kijkt. Als ik de XC90 en mijn ervaring ermee als autojournalist bekijk, dan ben ik tijdens dit soort meerdaagse ritten altijd op zoek naar dat ene element wat eruit springt, naar iets dat een auto uniek maakt, zowel in positieve als negatieve zin.

Is het een geweldige wegligging, prachtig stuurgedrag, een heerlijke aandrijflijn, een verschrikkelijke zitpositie of een rampzalig audiosysteem? Waar komt die tablet op het dashboard vandaan? Vanzelfsprekend heeft de Volvo XC90 ook wat punten die mij opvallen. Zo had ik bijvoorbeeld graag gezien dat .