Tussen het eerste album Alles Moet Beter (2020) en het tweede, Er Is Hoop *, is er wat veranderd bij Hang Youth. De groep rond zanger Abel van Gijlswijk, is een explosief gezelschap dat veel overhoop haalt, zowel muzikaal als in het theater, op straat, in boekvorm of op demonstraties. Op hun debuut vielen vorm en inhoud samen: tekst en muziek klonken razend.

Er waren straffe drumroffels, opgefokte gitaarakkoorden en het geluid was zo ruw alsof ze bij de buren in een oefenhok stonden. Voor polijsten was geen tijd, nummers duurden slechts een minuut, vaak niet veel langer dan het uitspreken van de titel (‘De tabaksindustrie kan de kanker krijgen’). De 34-jarige Van Gijlswijk is inmiddels een professionele stokebrand.

Hij schreeuwt, rapt (bijvoorbeeld met Sef op hun recente album IJsland ) of houdt een monoloog, zoals in zijn theaterstuk Rebranding Anarchisme , en volgend jaar in toneelstuk Ja en Nee . Onvermoeibaar, met licht verkouden stemgeluid schiet hij met hagel op de misstanden die hij ziet, zijn plat-Amsterdamse lettergrepen geselen de belastingdienst, het bedrijfsleven, rücksichtslose industriëlen en de witte cis-man in het algemeen. Daar hoort hij zelf ook bij, trouwens, geeft hij licht besmuikt toe op het nieuwe album, „Ik ben vier witte cissen met een punkgitaar”.

Die regel komt uit ‘Vanaaf’, een van de topnummers op Er Is Hoop* . Op het nieuwe album hebben de vier muzikanten tijd genomen om arrangementen en instrumentaties bij te slijpen. Onder leidi.