Het dagelijks leven: je moet er maar net zin in hebben. Nee hè, denkt menigeen bij het opstaan, daar gaan we weer. De zoveelste dag vol dingen die gedaan moeten worden.

En natuurlijk houd je van je kind, maar je houdt ook heel erg van een extra halfuurtje slaap, en dat krijg je niet nu dat jochie in alle vroegte naast je bed staat met zijn speelgoed en zijn praatjes. In dit verband is de schilder Anika Mariam Ahmed (1988) iemand om een voorbeeld aan te nemen. Ze heeft plezier in het alledaagse en maakt er wat van.

Zelfs dat moment met het klaarwakkere kind naast de ontwakende ouder wordt onder haar handen een gezellig schilderij, waarin een groot deel van de compositie is ingeruimd voor het warme nest van stof en veren. Dat dikke roze dekbedlandschap is aantrekkelijk. Je begrijpt waarom de ouder zich er nog even in schuilhoudt, maar het kind staat er toch ook aandoenlijk en sympathiek bij.

Je kunt het niets kwalijk nemen. Het is zoals het is, en het is goed. In 2016 maakte Ahmed, toen net afgestudeerd aan het Frank Mohr Instituut in Groningen, indruk op een tentoonstelling van winnaars van de Buning Brongersprijs, een aanmoedigingsprijs voor jonge schilders, in de Amsterdamse kunstenaarssociëteit Arti et Amicitiae.

Daar hingen onder meer een levensgroot dubbelportret van haarzelf en haar vriend naakt, een schilderij van een kapper aan het werk en een drukbevolkte caféscène. De kleuren en vormen waren nog wat wilder en karikaturaler, wat meer losgezongen van de realite.