In ‘Spraakmakers’ wordt tijdloosheid van klassieke muziek geïllustreerd door een verbinding met hedendaagse thema’s. Het is een mooi idee, maar niet als je álles gaat benoemen.
3 weeks Ago
Wat heeft het Strijkkwartet van Maurice Ravel van doen met designerbaby’s? Hoe verhoudt Fratres van Arvo Pärt zich tot de katholieke jeugdjaren van een misbruikt kind? En opent het Carnaval der Dieren van Camille Saint-Saëns de deuren voor dierenrechten? Oftewel: laat de tijdloosheid van klassieke muziek zich koppelen aan onze actualiteit? Met die vraag reist de serie Spraakmakers komende week door Nederland. In Musis Arnhem ging de tweede reeks van start. Ik ben groot voorstander van zulke concepten.
Als kind uit een niet-muzikaal gezin bezocht ik op mijn negentiende voor het eerst een klassiek concert. Het opende een deur ergens van binnen. Ik ken deze muziek niet, dacht ik, maar deze muziek kent mij wel.
Dus mijn ervaring is dat de klassieke traditie ons vandaag nog veel te zeggen kan hebben, maar dan wel op een heel andere manier dan Spraakmakers mij voorspiegelt. In de drie teksten over designerbaby’s, katholieke jeugdherinneringen en dierenrechten overheerst een schoolse benadering. Dat begint al voor het concert als via een bandopname twee zogenaamde bezoekers praten over hun verwachtingen: een zwangere vrouw die even lekker wil luisteren en een man die haar op het hart drukt dat muziek meer is dan klank.
Het zet de toon voor de voorstelling: de bezoeker krijgt alles uitgelegd, niets wordt aan onze fantasie overgelaten. In het ‘Aquarium’ uit het Carnaval der Dieren van Saint-Saëns zegt Ellen ten Damme over de vissen: „Pas nu hoor ik daarin het glas waar.
Copyright @ 2024 IBRA Digital