Soep van de Week in Het StamCafé Als ik aan ratten denk, denk ik vooral aan de Schimmelpenninckjes, de Klompjes en de Dolfjes van deze wereld, en aan kartelknagertjes als Trouw en de Volkskrant, die allen met de staart tussen de poten luid piepend, fluitend, gillend en krijsend het volgens hen zinkende X-schip van Elon Musk ontvluchtten om vervolgens een geruisloze dood te sterven in het Bluesky-hospice. En ik denk natuurlijk aan de magistrale roman van Pieter Waterdrinker: . Waterdrinker: “De ratten van Amsterdam zijn de verderfelijkste van alle.

Met hun stinkende lijven hullen ze zich in walmen parfum, in de bovenwereld lachen ze het volk met hun knaagdiertanden vriendelijk toe, waarna ze zich ondergronds voortbewegen door de gouden, met fluweel en satijn beklede buizen van het menselijke riool, onder de op palen gebouwde Nederlandse hoofdstad, terwijl de massa hen blijft zien als de verkondigers van de zuivere menslievendheid, empathie, onbaatzuchtigheid – la volonté générale est toujours bonne.” En verder denk ik aan die epische langspeelplaat van The Stranglers: . Ik wilde voor vandaag eigenlijk een doorwrocht essay schrijven over de zeer geslaagde wittebroodsweken van Donald Trump, tot ik op een op de website van de staatsomroep stuitte.

En als het over angst en paniek zaaien gaat, is het RIVM nooit ver weg. Spartacus schreef al eerder écht alleen nog maar over "het klimaat" gaat en ik heb daar verder niets toe te voegen. Maar ratten en Amsterdam zijn al.