Sinds Google eind vorig jaar de Willow-chip aankondigde, staat de wereld van de quantumcomputer in de schijnwerpers. Waarom? Omdat de chip een van de belangrijkste problemen van de technologie oplost en aantoont dat quantum computing binnen afzienbare tijd mogelijk voor meer toepassingen ingezet kan worden. Denk bijvoorbeeld aan het kraken van veel gangbare bekende beveiligingsprotocollen die onze data op het internet veilig houden.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: dat gaat niet binnen de aankomende vijf jaar gebeuren en wellicht ook niet binnen de aankomende tien jaar. Tenminste, als er niet een onverwachte doorbraak plaatsvindt. Op dit moment zijn quantumcomputers voornamelijk nog in gebruik voor wetenschappelijke doeleinden.

Dit komt doordat de extreem dure en gevoelige machines enorme bakken informatie produceren die niet altijd even goed te vertrouwen is. De data die ze genereren zitten nog vol fouten, waardoor supercomputers nodig zijn om die data te verifiëren en daarmee bruikbaar te maken. Om een quantumcomputer nuttig te maken heb je dus ook nog een supercomputer nodig.

Daarnaast zijn quantumcomputers extreem lastig om draaiende te houden en vereisen ze speciale temperatuurgecontroleerde ruimtes die net boven het absolute nulpunt (ongeveer 0 graden Kelvin of -273 graden Celsius) gehouden worden. De supercomputer die de data kan interpreteren en verwerken moet ook in de buurt staan en er moet gespecialiseerd personeel zijn om dit alles in goede banen te.