Ze zaten keurig op rij: de prooi, de bullebak en de ophitser. De klassieke rolverdeling van het schoolplein. En toen het treiteren en geërgerde terechtwijzen plotseling overging in het roffelen van vuisten, had de bezoekende ‘schooljongen’ geen schijn van kans.

In commentaren wordt nu druk bespiegeld of de beschamende vertoning die Trump en zijn aangever Vance in het Witte Huis opvoerden een ongeluk of een opzetje was, een publieke vernedering van Zelensky bedoeld voor Russische consumptie. Zou kunnen, opmerkelijk genoeg was Associated Press niet aanwezig bij de geseling in het Ovale Kantoor – het persbureau is getroffen door een presidentiële banvloek – maar wel het Russische persbureau Tass. Wie Trumps intuïtieve stijl, improvisaties en fabelachtige verzinsels kent, kan ook iets anders vermoeden.

Dit echec was een trumpiaanse stoofpot van diverse ingrediënten: voor een deel opzet, voor een deel spontane ergernis omdat Zelensky de grond onder Trumps voeten weigerde te kussen, en voor een deel sadistische reflex. Zoals dat van de schorpioen die beloofde de kikker niet te steken als hij hem de rivier over hielp, maar hem halverwege toch doodstak, en terwijl ze samen verdronken zei: „Ik kan het niet helpen, het is mijn aard.” Ook de amicaal troostende klopjes die het serviele serpent Vance zijn rood aangelopen baas na afloop op de arm gaf, wezen op iets anders dan louter berekening of opzet.

Hun ergernis had twee bronnen: behalve Zelensky’s gebrek aan nede.