Niets is wat het lijkt. Ik zit bij een potentiële opdrachtgever aan tafel voor een verkoopgesprek. Het stel woont nu zo’n vijf jaar in hun half vrijstaande woning, maar wil verhuizen.

Het huis ziet er netjes uit, niet overdreven luxueus, maar alles verkeert over het algemeen in prima staat. Grote pluspunt van de woning is de grote weelderige tuin vol groen. Terwijl ik een rondleiding krijg in het huis en in de tuin valt me iets op .

Even twijfel ik of ik me niet vergis, maar ik meen in de papieren te hebben gezien dat de vorm van de tuin anders is dan op de kadastertekening. Makelaars maken van alles mee. In de rubriek De Makelaar tekent onze redactie Wonen waargebeurde verhalen uit de makelaarswereld op.

Voor de zekerheid check ik tijdens de rondleiding mijn documenten. En warempel. Volgens het kadaster loopt de tuin toch echt in een punt.

Die punt is in de huidige tuin nergens te bekennen. Sterker nog. De tuin loopt niet in een punt, maar waaiert zelfs nog breder uit.

Ik vraag me af of de bewoners hiervan op de hoogte zijn. Voorzichtig breng ik mijn constatering ter sprake. Het koppel reageert verbaasd.

‘We hebben het vijf jaar geleden zo gekocht’, krijg ik te horen. ‘De tuin is altijd zo geweest.’ Hoe nu verder is de vraag.

Nu er een – naar mijn mening – foutieve erfgrens aan het licht is gekomen, heeft dat wel consequenties voor de verkoop. Iets om nader te onderzoeken; het is per slot van rekening onwenselijk om iets te verkopen dat niet van jou is. Het i.