Ons informatielandschap werd niet eerder zo schaamteloos ingezet voor de commerciële belangen van de allermachtigsten. De drie rijkste personen op aarde gebruiken hun platforms, met een bereik van zo’n 5,5 miljard wereldburgers, om verkiezingen te beïnvloeden en een wit voetje te halen bij de nieuwe bewoner van het Witte Huis. Tezelfdertijd moet in Nederland de Autoriteit Consument en Markt (ACM) oordelen over een puur nationale kwestie: mag de grootste krantenuitgever van Nederland, DPG Media, nog groter worden? Wordt het bedrijf niet te dominant als het ook nog RTL Nederland inlijft? Hier is terecht discussie over, want het gaat om de bescherming van onze nieuwsvoorziening.

Maar het oordeel van de ACM zou niet voorbij mogen gaan aan onze hedendaagse mediarealiteit, waarin grote techbedrijven een hoofdrol opeisen. In vijfentwintig jaar tijd is ons informatielandschap onherkenbaar veranderd. Informatie was nog nooit zo toegankelijk als nu.

Duizenden aanbieders concurreren om onze aandacht, en agressieve algoritmes stuwen de populariteit van ‘leuke’ filmpjes en stevige meningen. Iedereen kan zijn ideeën presenteren of meepraten op Facebook, Instagram of X; ons medialandschap is nog nooit zo veelkleurig geweest. Maar geldt dat ook voor de toegang tot feitelijke en onafhankelijk geproduceerde informatie? Voor onze democratie is dat een belangrijke vraag.

Om deel te nemen aan democratische besluitvorming moeten burgers zich kunnen baseren op betrouwbare berichtgeving,.