De oervorm van het spel is duizenden jaren oud, maar toch vinden vandaag steeds meer Brusselaars de weg naar een schaakbord. Hoe slaagt een bordspel op slechts 64 vakjes, erin wereldwijd miljoenen mensen te begeesteren? “Dat je enkel je brein gebruikt, maakt winnen des te leuker.” De laatste avondzon schijnt door de hoge ramen van de Muntpuntbibliotheek naar binnen wanneer de timers worden gestart en het toernooi begint.

Tanish Gupta (19) opent met zijn koningspion, drukt op de klok en wacht in zijn karmijnrode jasje bewegingloos de reactie van zijn tegenstander af. Die moet niet lang nadenken, de eerste paar zetten van de partij volgen elkaar snel op, maar dan vertraagt het tempo. Naarmate het spel vordert, wordt duidelijk wie de overhand heeft.

Beide spelers beschikken nog over evenveel stukken, maar met iedere zet moet zijn tegenstander ruimte inleveren. Voor Gupta is het een kwestie van geduld, hij bulldozert niet over zijn tegenstander, maar ontneemt hem vakkundig iedere kans op tegenspel, als een slang die zich om zijn prooi wikkelt. Een tiental zetten later is alles voorbij.

De handen worden geschud, wit wint. Voor Gupta is het zeker niet zijn eerste overwinning: van kinds af aan al speelde hij talloze toernooien in India tot hij vorig jaar naar Brussel verhuisde. Voor de student was schaken een manier om sociale contacten te leggen in zijn nieuwe thuisstad.

“Je deelt iets met anderen: je verstaat elkaar niet, maar spreekt wel de taal van het schaken”, vertelt .