Een omgeving waar alles maar door iedereen normaal wordt gevonden is gevaarlijk. Dat is de grootste les die ik heb geleerd in de negen jaar dat ik modellenwerk deed. Tot voor kort heb ik altijd gezegd dat dat werk geen sporen heeft nagelaten.

Ik ben altijd lekker mezelf gebleven, zei ik als iemand me ernaar vroeg. Bovendien kan ik nu heel goed tegen afwijzingen, zei ik er dan lachend bij. Door de jaren heen heb ik zo vaak dezelfde vragen gekregen dat ik mijn antwoorden heb kunnen perfectioneren.

Ik had een paar grappige anekdotes paraat waar de glamour ver te zoeken is: over mijn voeten die na een fashion week meer uit blaren leken te bestaan dan voet door alle schoenen met hoge hakken die ik had moeten dragen, over het urenlange wachten bij een fitting. Ik was van nature zo dun, zei ik altijd. En nee, het is nooit een grote droom van me geweest om model te zijn, het werk heeft me nooit echt beïnvloed.

Naast anderen wist ik uiteindelijk ook mezelf te overtuigen. Op 2 oktober 2014 stuurde ik via een contactformulier drie foto’s naar een modellenbureau dat me had benaderd via Instagram. Een close-up van mijn gezicht, mijn profiel en een totaalfoto.

Mijn ouders had ik er nog niks over verteld. Het topje dat ik op de foto’s droeg, had de allerkleinste maat van de ‘volwassen’ H&M en zat net iets te los, mijn broek kwam van de kinderafdeling. Eigenlijk was ik op mijn veertiende nog net te kort voor het werk, maar drie dagen later mocht ik op het kantoor in Hoofddorp langs.