Als jonge Nederlandse jazzbelofte wonen in New York, meters maken op de jazzpodia, in de voetstappen van de groten. Dat is living the dream , toch? Jazztrompettist Ian Cleaver (28) uit Amsterdam – heldere, gretige toon en een nostalgische hang naar jazz uit de jaren vijftig en zestig – is zeker niet de eerste Nederlandse jazzmuzikant die het er een tijdje probeert. Er waren er bij die tijdens hun jazzstudie, verpieterend in een kelderkamer zonder ramen, levend van 15 dollar per dag, snel terugverlangden naar thuis.

Maar er zijn er ook genoeg die er, ondanks dat New York een grote, individualistische stad is, voor jaren muzikale inspiratie vonden, zoals de saxofonisten Ben van Gelder en Tineke Postma en beslist ook bassist Joris Teepe – al meer dan dertig jaar actief in New York. De noodzaak te spelen op het scherpst op snede is er hoog, merkt ook Ian Cleaver. Het is ochtend in New York en hij zit in zijn slaapkamer.

Met gedempte stem: „Ik wil mijn huisgenoten niet storen, ze slapen nog.” Hij draait de laptopcamera even om. Uit zijn raam heeft hij een fraai uitzicht op Broadway, de lange diagonaal die Manhattan doorklieft via zijn wijk Harlem richting The Bronx.

Achter hem hangt zijn eregalerij ter inspiratie: jazzfoto’s van musici als Dizzy Gillespie, Duke Ellington en Louis Armstrong. De reden van dit gesprek is dat Ian Cleaver een plaat heeft gemaakt waarop traditie en vernieuwing naadloos versmelten. Daarover later meer.

Eerst vertelt hij hoe hij er „al als t.