Tomeloze energie, vertrouwen en vreugde: dat zijn de sleutelwoorden op zaterdagavond. Niet alleen bij de Nederlandse estafettevrouwen , die dan in Parijs naar het Olympisch zilver razen, maar ook bij hun leeftijdsgenoten van het Nationaal Jeugdorkest (NJO), die op hetzelfde moment in het Apeldoornse theater Orpheus een concert geven waar de levenslust vanaf spat. Misschien horen we hier wel de toekomstige koperblazers van het Rotterdams Philharmonisch Orkest, de nieuwe generatie violisten van het Metropole Orkest, of Concertgebouworkestleden in spe.

Want professionele Nederlandse orkestmusici komen veelal uit de talent pool van het NJO, dat ieder jaar wordt geselecteerd uit Nederlandse (en Belgische) conservatoriumstudenten. Maar de overkoepelende organisatie Nationale Jeugdorkesten Nederland, die ook het Jeugdorkest Nederland (JON, voor tieners) en het Jong Metropole onder zijn hoede heeft, is een van de zes ontwikkelingsinstellingen voor klassiek talent die op wankele fundamenten staat, nadat het Fonds voor Cultuurparticipatie heeft geadviseerd om geen rijkssubsidie meer te bieden . Desondanks zindert de avond in Apeldoorn.

De stukken op het programma zijn er ook naar. Met het derde deel uit de Eerste symfonie van Joey Roukens (1982) stuift het orkest ervandoor. Onder de evocatieve titel ‘Night Flight’ schreef Roukens een perpetuum mobile doorspekt met accenten die dwars tegen het voortdenderende ritme ingaan.

Dat soort dollemansritten staan of vallen met ritmische muta.