‘Trump is a fascist to the core”, zegt de Amerikaanse ex-generaal Mark Milley, voormalig voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, in een nieuw boek van de journalist Bob Woodward. „Een fascist in hart en nieren’’, zouden wij zeggen. „Niemand is ooit zo gevaarlijk geweest voor dit land als hij”, aldus Milley, die een jaar lang met Trump moest samenwerken.

Ik las het op dezelfde dag dat ik kennismaakte met de muzikale smaak van Trump. Die bleek lang niet zo slecht als je zou mogen verwachten van een fascist in hart en nieren. Op een campagnebijeenkomst in Philadelphia gebruikte Trump onlangs een pauze van veertig minuten vanwege een ziektegeval in het publiek om zijn favoriete nummertjes te laten horen.

Even vroeg ik me af of ik ooit nog onbevangen zou kunnen genieten van bijvoorbeeld het Ave Maria van Luciano Pavarotti of Leonard Cohens ‘Hallelujah’ in de versie van Rufus Wainwright. Misschien zou ik steeds Trump voor me zien, glunderend genietend of onhandig deinend. Mooie muziek was opeens akelige kitsch geworden.

Nu kan het Ave Maria wel tegen een stootje, maar vooral voor ‘Hallelujah’ moest het ergste gevreesd worden omdat het toch al op de rand van de sentimentaliteit balanceert. Ik heb een haat-liefde-relatie met dit nummer. Het heeft een sterke melodie, waarvoor ik steeds weer door de knieën ga, maar tegelijk kleeft er een extatische pseudo-religieuze sfeer aan die me afkeer inboezemt.

Dat komt vooral door de namaakpoëzie waaraan Cohen zich wel.