Howick en Lily, Sahar, Mauro, Nemr, Taïda, en Gláucio en Márcia. Voornamen van kinderen die even het gezicht werden van het Nederlandse asielbeleid. Beleid waarvan een deel van de Nederlandse kiezer wil dat het strenger wordt.

Maar hoe streng beleid ook is, welke grens er ook wordt getrokken, welke regels er ook gelden, er zullen altijd mensen – kinderen - zijn die er nét buiten vallen. Nu gaat het om de 11-jarige Mikael, de in Amsterdam geboren zoon van een Armeense moeder. De Raad van State oordeelde vorige maand dat de minister van Asiel en Migratie hun geen verblijfsvergunning hoeft te verlenen.

Het is volgens de hoogste bestuursrechter terecht dat een beroep op een regeling voor langdurig in Nederland verblijvende kinderen werd afgewezen. Eind deze maand moeten moeder en zoon vertrekken. In 2021 oordeelde de rechtbank Amsterdam nog dat Mikael voldeed aan de ‘afsluitingsregeling’, de regeling die de ‘definitieve regeling’ verving voor kinderen die langer dan vijf jaar in Nederland verbleven.

Die weer de oplossing had moeten zijn voor ongedocumenteerde kinderen die niet onder de tijdelijke regeling van het Kinderpardon van 2013 vielen. Al die regelingen moesten voorkomen dat er discussie zou ontstaan over ‘gewortelde’ kinderen. Moesten voorkomen dat er discussie kwam over de opvolgers van Howick en Lily, Sahar, Mauro, Nemr, Taïda, Gláucio en Márcia, en de duizenden anderen die geen media-aandacht zochten of kregen.

Die misschien een minder aansp.