Clarice Lispector sterkt Sasja Janssen in het idee dat literatuur raadselachtig mag zijn, bij Het proces van Kafka moest ze huilen, maar het was de geboorte van haar zoon die haar deed inzien: “Ik moet doen wat ik wil: schrijven.” Waar schuil je als het regent van Marion Bloem las ik toen het net uit was, in 1978, ik was tien. Ik kreeg het van mijn moeder, en voorin schreef ze “voor Sasja van Marij”, met een getekend bloemetje ernaast.

Een speciale opdracht, omdat ze briefjes en kaartjes altijd ondertekende met “mamma”. Jo de Kleine is kwaad, zo gaat het verhaal, en vertrouwt alleen nog maar de merel die elke dag aan haar raam verschijnt en aan wie ze brieven schrijft. Brieven fascineren me, een van mijn gedichtenbundels bestaat geheel uit brieven in dichtvorm, gericht aan Virgula, dat komma betekent.

Ik heb als kind stukken uit het boek overgeschreven, om te kijken hoe de auteur dat deed, omdat ik dat ook wilde kunnen, zoiets moois maken. De boeken van Guus Kuijer vond ik vroeger ook prachtig en aan hem vroeg ik, in de Bijenkorf tijdens de Kinderboekenweek, hoe hij op ideeën kwam. Hij zei dat hem die invielen als hij langs de groenten in de supermarkt liep.

Nog steeds denk ik er geregeld aan als ik in de supermarkt ben. Een boek dat altijd bij me in de buurt ligt is De ontdekking van de wereld van Clarice Lispector . Het zijn zogenaamde crônicas , die tussen 1967 en 1973 in Jornal do Brasil verschenen: een mengeling van essays, gedachten, herinneringen, beeld.