Het toch al natte voorjaar toont zich op 24 mei van dit jaar van zijn ongenadigste kant. Het water valt op de Amerikaanse begraafplaats in Margraten met bakken uit de hemel. Het lijkt drie oudere heren niet te deren.

Op de half onder hun regenponcho’s en capuchons verscholen petten staat in welke hoedanigheid ze hier zijn: „ World War II Veteran”. Zij zijn niet bezig met het weer maar vertellen verhalen over een aantal van de doden die hun laatste rustplaats kregen op het ereveld in het Limburgse Heuvelland. Hun gezichten vertrekken als gids Jori Videc vertelt over het sneuvelen van een van hen door een 88mm-kanon.

„Ai, de 88!” Het vernietigende werk van dat Duitse geschut hebben ze tachtig jaar geleden met eigen ogen gezien. De veteranen onderbreken Videc nog tijdens zijn rondleiding. Ze pakken zijn hand en bedanken hem – zichtbaar ontroerd – voor de passie waarmee hij de gesneuvelden in ere houdt.

De dertiger Videc is vrijwilliger op de begraafplaats en medeauteur van het boek De gezichten van Margraten – Zij bleven voor altijd jong . Hij is er een beetje ongemakkelijk onder. „Ik moet u juist bedanken”, zegt hij.

De veteranen wuiven dat weg. De echte helden liggen hier begraven, zeggen ze. „Wij waren jongens, die ook gewoon bang waren”, legt de oudste van de drie, Dominick Critelli, later die ochtend uit.

„De oorlog was verschrikkelijk. We wilden vooral heelhuids het einde halen.” Critelli is 103.

De twee andere veteranen zijn 98. Ze beseffen don.