Stop, zegt Audrey Chin in de microfoon, „bij mij eindigt de misère”. Lang droeg ze „een rugzak met trauma”. Maar nu, zegt ze, „doe ik die af”.

Op deze donderdagmiddag zijn in het Alkmaarse park Oosterhout zo’n honderdvijftig mensen samengekomen om het einde van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië op 15 augustus 1945 te herdenken, en daarmee vooral de slachtoffers van die bezetting. We staan hier, zeggen twee vrouwen van middelbare leeftijd tegen elkaar als Chin begint met praten, „voor onze ouders”. Het is de eerste keer dat er in Alkmaar een lokale herdenking is.

Jarenlang reed er een bus naar de nationale Indië-herdenking in Den Haag. „Maar voor onze oudste leden wordt het te druk, duurt het te lang, is het te ver weg”, vertelde Chin eerder. Bovendien: de laatste jaren merkte ze dat er ook onder jongere Nederlanders met een Indische achtergrond, van de derde en vierde generatie, steeds meer interesse is in hun wortels en in een herdenking.

Chin had gehoopt dat er misschien dertig mensen zouden komen en ze hoopte dat er draagvlak zou komen voor een lokaal monument in het park. Maar de aanmeldingen bleven binnenstromen, ook van mensen die ze nog nooit bij evenementen van de lokale culturele vereniging had gezien, ook van jongeren; ook van mensen uit dorpen buiten Alkmaar. Ze moest de aanmelding sluiten.

Die belangstelling neemt op meer plekken toe. In onder meer Amersfoort, het Drentse Borger-Odoorn, in Nieuwegein en Zwijndrecht werden de afg.