Het kan bovendien jaren duren voordat duidelijk wordt of wat Biden heeft geprobeerd - een energietransitie na de koolstofuitstoot op gang brengen, de productie van technologie herverdelen, de welvaart verspreiden naar minder welvarende steden en de aangetaste infrastructuur heropbouwen - zich zal uitbetalen zoals zijn aanhangers beweren in de vorm van hogere productiviteit, veiligere toeleveringsketens en als aanbetaling op de aanpak van de klimaatverandering. Critici zouden zeggen dat de Democratische president het tekort heeft laten oplopen, winnaars heeft gekozen in plaats van particuliere markten, zijn boekje te buiten is gegaan op het gebied van kwijtschelding van studieleningen en handhaving van de antitrustwetgeving, en de inflatie heeft aangewakkerd. Maar toen Biden zich zondag terugtrok uit zijn herverkiezingscampagne, twijfelden voor- en tegenstanders niet aan zijn ambitie om een economisch transformerende president te worden door een draaiboek met progressieve economische ideeën uit te voeren dat al sinds de financiële crisis van 2007-2009 in de steigers stond.

Biden mengde zich niet in de agressievere en controversiëlere belastingideeën die sommige Democraten hebben gepromoot om rijkdom en inkomen te herverdelen, hoewel die wel ideeën bevatten zoals het opvoeren van de inspanningen van de Internal Revenue Service om geld in te zamelen. Maar hij bracht wat vroeger "industriepolitiek" werd genoemd terug, hernoemde het als aanbodgerichte economie met een li.