In een ideale wereld zou iemand met een beperking een potentiële werkgever hierover alvast kunnen informeren in de sollicitatiebrief. En in diezelfde ideale wereld zou de werkgever dan in het gesprek kunnen vragen: ‘wat zou je van ons nodig hebben om je lasten te verlichten?’ Zo lossen we discriminatie op. Bij discriminatie op de werkvloer denken we vaak aan afkomst, seksuele gerichtheid of geslacht.

Nederland kent meer dan twee miljoen mensen met een beperking en helaas krijgen zij ook te maken met discriminatie. Sommige van die beperkingen zijn duidelijk waarneembaar, zoals een dwarslaesie of blindheid. Maar vaak gaat het juist om beperkingen die niet te zien zijn, zoals een paniekstoornis, autisme, burn-outverleden, stotteren, reuma, dyslexie, of ADD.

Hoe ver we afstaan van het ideaal van een inclusieve arbeidsmarkt werd ons pijnlijk duidelijk in een driejarig onderzoek. In een van de studies in dit onderzoek dat we uitvoeren in de Verenigde Staten zagen we dat sollicitanten die in hun brief aanstipten dat ze een beperking hebben, hun kans om uitgenodigd te worden met 35 procent zagen slinken. Wij hebben niet de illusie dat dit in Nederland anders is.

Wereldwijd onderzoek laat zien dat het gemiddelde 41 procent is. Vertellen sollicitanten dat zij door hun beperking juist ‘sterker’ zijn geworden, wat vaak het geval is, dan neemt hun kans om uitgenodigd te worden nóg verder af. Dit was opvallend, zeker omdat het wemelt van de adviezen om juist vooral het positiev.