Zijn blik is intens. De ogen strak op mij gericht kleuren zijn wangen eerst roze, dan rood en vervolgens paars. Hij perst zijn lippen op elkaar.

Langzaam staat hij op, het oogcontact niet onderbrekend. Ik weet precies wat er nu gaat komen en wat er van me verwacht wordt. Ik spring op.

De ogen van de mens zijn niet alleen om te zien, maar ook om mee te communiceren. Een simpele blik naar links kan voldoende zijn om iemand duidelijk te maken het raam dicht te doen omdat buiten lawaai klinkt. Vanaf onze geboorte zoeken we de blik van anderen op om te duiden, te vragen of te versmelten.

Er is een hoop fascinerend onderzoek gedaan naar de rol van oogcontact bij baby’s. In een klassiek experiment lieten onderzoekers baby’s van een paar dagen oud twee gezichten zien op een computerscherm. Eén gezicht had de ogen afgewend, het andere keek de baby aan.

De kleintjes keken langer naar het gezicht dat hen aankeek. In een studie met iets oudere baby’s werden gelijktijdig hersengolven gemeten. De hersengolf waarvan bekend is dat hij getriggerd wordt door gezichten was groter wanneer gekeken werd naar gezichten die de blik vooruit hadden gericht ten opzichte van gezichten die opzij keken.

Onze aangeboren gevoeligheid voor oogcontact vormt de fundering voor de sociale vaardigheden die daar in de loop van ons leven op gebouwd worden. Het hormoon en de neurotransmitter oxytocine speelt een belangrijke rol in sociale binding. Het versterkt vertrouwen, empathie en helpt bij de vorming va.