‘This is out last song...

”, zegt Grian Chatten na een uur en 22 minuten tegen concertzaal Afas Live. Het is het achtste tot en met twaalfde woord dat de zanger van de Ierse rockband Fontaines D.C.

met het publiek heeft gewisseld. De laatste vier die daarna nog volgen, klinken verbeten: ,,..

.so fucking earn it!” We moeten het verdienen dus. Alleen: dat geldt ook andersom.

Want na Chattens vinnige aansporing aan het eind van de toegift, zaterdag tijdens de eerste van twee, al maanden uitverkochte shows in Amsterdam, denk je toch: prima show verder, maar wie verdient hier eigenlijk wie? Hadden júllie niet beter je best kunnen doen? Eerst het goede nieuws: Fontaines D.C. – vijf Ierse poëzienerds die elkaar op een music college in Dublin vonden vanwege hun liefde voor gedichten in plaats van passie voor gitaren – beleefde vijf jaar geleden een droomstart met Dogrel , een komeetdebuut vol korte, grimmige doch melodieuze en meezingbare postpunk.

Vervolgens weigerde de band te teren op die succesformule. Die moedige innovatiedrift resulteerde in drie vervolgalbums die steeds anders klonken en waarvan de laatste, het in augustus verschenen Romance , nog nauwelijks iets met postpunk te maken heeft maar meer leek op..

. tsja, wat eigenlijk? Rock? Goth? Indie? Een vleugje new wave misschien? Dat Fontaines D.C.

zich doelbewust laat afdrijven van de makkelijkste route, minder gejaagd en met meer diepgang, is natuurlijk te prijzen. Alleen: hoe vertaal je dat vervolgens live? Do.