Bijna alle snelle sedans, SUV’s en sportwagens hebben een topsnelheid van maximaal 250 km/u. Dat is geen toeval. Maar waarom is er voor deze snelheid gekozen en welke autofabrikanten houden zich er niet aan? De beperking van de topsnelheid tot dit vrij nauwkeurige getal van 250 km/u begon tientallen jaren geleden in Duitsland.

Dat land heeft een enorm snelwegnetwerk waarop deels geen wettelijke maximumsnelheid geldt en dat leidde ertoe dat veel automobilisten hier wel eens legaal de topsnelheid van hun auto wilden bereiken. Helaas leidde dat ook tot ongevallen, doordat auto’s niet optimaal waren aangepast aan deze snelheden. Lees ook In de jaren 1980 en 1990, toen vooral sportieve sedans steeds vaker echt snelle motoren kregen, kwamen , en tot een overeenkomst om hun populairste modellen te beperken tot een topsnelheid van 250 km/u.

Dit ‘herenakkoord’ is begrijpelijk, maar waarom volgden andere autofabrikanten dit voorbeeld en waarom is die snelheid niet verhoogd nu auto’s gemiddeld nog veel sneller en sterker zijn geworden? Banden als doorslaggevende factor De echte reden voor deze maximumsnelheid zit ’m in de banden. Simpel gezegd zijn standaard straatbanden niet ontworpen om de immense druk aan te kunnen die ontstaat bij snelheden boven de 250 km/u. Banden met een hogere snelheidstolerantie zijn daardoor aanzienlijk duurder dan banden met een lagere classificatie, omdat de processen bij de ontwikkeling van zo’n product veel arbeidsintensiever zijn.

Autofabrik.