Hij staat in brons gegoten in de Dordrechtse binnenstad, midden op het naar hem genoemde Scheffersplein. En een groot deel van zijn ateliernalatenschap werd in 1899 door zijn dochter geschonken aan het Dordrechts Museum, dat zich mede daardoor genoodzaakt zag te verhuizen naar het grotere gebouw waarin het nog altijd gevestigd is. Dordrecht en haar museum zijn onlosmakelijk verbonden met de schilder Ary Scheffer, die in 1795 in de stad geboren werd maar al op zijn zestiende naar Parijs verhuisde om nooit meer naar Nederland terug te keren.

In Parijs raakte hij bevriend met schilders als Géricault, Delacroix en Ingres, schrijvers als Dickens en Toergenjev en componisten als Liszt en Chopin. De laatste zat regelmatig piano te spelen in zijn atelier. Scheffer werd ook hofschilder onder koning Filips VII en tekenleraar van diens kinderen.

Een interessante figuur kortom, onze man in Parijs. Maar niet zo’n heel interessante schilder. Charles Baudelaire gebruikte voor zijn schilderijen in 1846 de woorden ongelukkig, triest en besluiteloos.

Een andere Franse criticus schreef in 1837 dat Scheffer de stijl van Ingres combineerde met ‘de stijve, droge manier van doen’ van de Duitse neoclassicisten. Net als later Max Liebermann in Duitsland of Hendrik Willem Mesdag in Nederland bewoog Scheffer zich in kringen van de beste schilders, met wie hij exposeerde en voor wie hij zich sterk maakte, maar had hij zelf als schilder nét niet het talent en de originaliteit van die vrienden. .