Hoeveel procent van de wetenschappers zou af en toe (of óóit), in een witte jas een felgekleurde vloeistof van het ene reageerbuisje in het andere overgieten? Het goede antwoord zal dichter bij nul dan bij honderd procent liggen; de wetenschapper met de witte jas en het labglaswerk is een beeldtaalcliché. En dus is Donald Duck op de voorkant van de nieuwe Donald Duck Wetenschaps-Special ook zo afgebeeld. Achter hem kijkt zijn verre oom, professor Otto van Drakestein, tevreden naar een atoom tussen zijn handen dat even groot is als die handen zelf.

Op de grond een papiertje met „E(end) = mc 2 ”, in de prullenbak een papiertje met de identiteit van Euler ( e i p + 1 = 0). Het is allemaal een perfecte opmaat voor wat je binnenin krijgt: veel stereotiepe ideeën over wetenschap en de mensen (in Duckstad: eenden en honden) die wetenschap beoefenen. In negen van de veertien verhalen is de wetenschapper bijvoorbeeld dezelfde oude witte woerd met verstand van álles.

Natuurlijk, Otto van Drakestein was al bedacht, hij maakte in 1961 zijn debuut als Donalds geniale, maar verstrooide oom. Ze konden hem hier zo voor inzetten. Maar hij is wel een waggelend cliché.

De special telt sowieso maar twee verhalen met vrouwen in de hoofdrol en dat zijn geen wetenschappers, hoe knap de pulletjes Lizzy, Juultje en Babetje ook een alarmsysteem in elkaar weten te knutselen voor tante Katrien. En in ‘Prinses Oena is oerslim’ krijgt student-oereend Oena zowaar college van een vrouwtj.