Het Simplisties Verbond bestaat vijftig jaar en het eerbetoon, vorige maand in het Haagse theater Diligentia, begon meteen met een incident dat tekenend is voor de veranderde tijdgeest. „Jij hoort hier niet te zitten!” begon een man achterin de zaal te roepen, toen Richard de Mos het podium betrad. Met Rachid Guernaoui vormt de voorman van Hart voor Den Haag een duo dat sommigen zien als opvolgers van Jacobse en Van Es, van de fictieve Tegenpartij van Koot & Bie.

De gretigheid waarmee De Mos die vergelijking omarmt zegt al iets. Waren die ‘vrije jongens’ niet juist de verpersoonlijking van wat nu ‘domrechts’ heet? De Tegenpartij was juist door de opkomst van populisten als hij gestopt, riep de Diligentiaschreeuwer. Ook waar.

Maar wat we vooral zagen was hoe twee kampen allebei de speelse dubbelzinnigheid uit de satire schopten. De populist kaapt, de moralist bant uit. Appropriation en deplatforming , heet dat in de eigentijdse catechismus.

De avond erop bleef De Mos weg. Exorcisme geslaagd. Toch knaagde het.

Iets was verloren gegaan, toen, en in die vijftig jaar. Dat gevoel nam alleen maar toe toen ik de pas verschenen biografie las van columnist, schrijver en computerwiskundige Hugo Brandt Corstius (1935-2014), geschreven door Elsbeth Etty . In de Volkskrant merkte Aleid Truijens terecht op: „Alleen al als tijdsbeeld van de vrijmoedige jaren zeventig, tachtig en negentig is deze biografie de moeite waard.

” Als iemand die pas in de eenentwintigste eeuw is gaan.