‘De bruidegom was een hond’ is goed voor een uurtje of twee totale ontregeling Ze noemt Kafka een van haar grote voorbeelden, en dat is goed te merken in deze absurde en soms zelfs afstotelijke novelle van Yoko Tawada. Het lijkt of er een camera draait op de eerste bladzijde van de novelle De bruidegom was een hond . De nu in Duitsland wonende Yoko Tawada schreef dit boek in het Japans.

Kalm zoomt de camera in op voorbijgangers, registreert een sjokkende bejaarde, een vrouw die thee inschenkt en aan een korstje op haar knie peutert. Zinnen duren gerust een bijna complete pagina en ontsporen nergens. Rust alom.

De verteller heeft de touwtjes stevig in handen en registreert de gedachten van verschillende personages. Alleen al met deze ingrediënten was dit verhaal een goed verhaal geworden, maar er gebeurt veel meer. De camera zoomt in op Mitsuko Kitamura, 39 jaar, die na schooltijd bijles geeft aan de kinderen in de buurt.

Niks geks aan, ware het niet dat de kinderen haar ‘Viezemura’ noemen omdat ze vertelt over papieren zakdoekjes die je gerust meermaals kunt gebruiken: eerst voor de neus, dan na de toiletgang. En wat de denken van het verhaal over een prinses die zulke zakdoekjes niet nodig heeft, maar door haar hond wordt schoongelikt. De ouders denken er het hunne van, maar vinden die bijles toch wel erg gemakkelijk.

Roddels komen op en gaan weer ten onder. Vanaf een pagina of twintig gaat het los: er duikt een jongeman op die Mitsuko op dierlijke wijze het hof ma.