Voor een witte muur met roodbruine dakpannen en palmbomen probeert Mattheus Farias (28) zichzelf en zijn vriend João Victor Gonsalves (26) lachend in beeld te krijgen voor een selfie. Op de achtergrond verrijst het huis dat sinds het succes van de Braziliaanse speelfilm Ainda Estou Aqui ( I’m still here ), een ware toeristische attractie is geworden. Brazilië is in de ban het internationale succes van deze film die al meer dan dertig prijzen won, waaronder de Golden Globe voor Fernanda Torres als beste actrice.

Bij het Rotterdams filmfestival won de film eerder dit jaar een publieksprijs voor beste productie. Voor de Oscars is Ainda Estou Aqui genomineerd in drie categorieën: beste actrice, beste film en beste buitenlandse film. Na zestien jaar maakte de Braziliaanse regisseur Walter Salles – bekend van de prachtige film Central do Brasil en producent van de beroemdste Braziliaanse film Cidade de Deus , weer een speelfilm.

Dit keer over een pijnlijke en nog altijd niet verwerkte periode in de Braziliaanse geschiedenis: de militaire dictatuur die ruim twintig jaar duurde van 1964 tot 1985. De militairen kwamen toen aan de macht na een staatsgreep die – net als in veel andere Latijns-Amerikaanse landen destijds – met steun van de VS tot stand kwam om te voorkomen dat democratisch gekozen en links georiënteerde leiders aan de macht kwamen. De film is gebaseerd op de memoires van schrijver Marcelo Rubens Paiva en vertelt het waargebeurde verhaal van de verdwijning.