Eventjes was Safae el Khannoussi verlamd toen ze het werk van Tezer Özlü ontdekte: zo goed, té goed – zo goed kon ze zelf niet worden. Wel waar, zo bewijst het feit dat haar Oroppa genomineerd is voor de Boon. Als tiener had ik mijn eerste grote literaire fascinaties: Vladimir Nabokov , Susan Sontag en Anne Sexton , om er een paar te noemen.

Van sommige auteurs nam ik afscheid maar ik keerde altijd terug naar James Baldwin . In zijn werk vond ik bewijs voor het onzichtbare: het paradoxale en verloochende bestaan van de onteigenden, de onassimileerbaren , de unruly . Een week geleden was ik in San Francisco: Amy Sherald in het MOMA, taxi’s met passagiers, maar zonder bestuurder (ik wist niet dat spoken konden rijden), ellenlange straten vol tentenkampen, opstijgende rook uit een put op een drukke kruising in Nob Hill.

Betoverd en gechoqueerd door wat ik had gezien ging ik terug naar Santa Cruz. In de universiteitsbibliotheek stuitte ik per toeval op een exemplaar van Baldwins Evidence of things not seen , met een epigraaf van William Blake: “A dog starv’d at his master’s gate / Predicts the ruin of the State.” Mijn vriendin Angéla schrijft poëzie aan de hand van foto’s die ze schiet.

Ze noemt het ‘poetografía’. Ze combineert ook soundscapes en gedichten. Het doet me denken aan de romans van Teju Cole , bijvoorbeeld Every day is for the thief ( Elke dag is voor de dief ), waarin beeld en tekst in elkaar overlopen.

Laatst vroegen Angéla en ik ons .