Ze worden beschreven als de longen van de aarde, een leven lang geworteld op één plek, een leven dat honderden jaren omspant. De oudste, meer dan 5.000 jaar, de grootste met meer dan 52.

500 kubieke meter, en met meer dan 3 biljoen van hen die de aarde bedekken blijven ze een vitale natuurlijke hulpbron. De liefde, genezing en kennis die ze ons bieden, deze diepgewortelde band die we met bomen hebben. Ik kwam een foto tegen van mezelf toen ik een kind was, zittend in een tuin, omringd door bomen, met in mijn kleine klauwen een bloem die ik had geplukt, een delicaat madeliefje.

Toen ik mijn jongere ik (niet ouder dan 3 jaar) tevreden zag in mijn omgeving, vroeg ik me af hoe de mens zich aangeboren thuis voelt in de natuur, tussen de bomen. Misschien komt het voort uit onze kindertijd, toen we speelden en op verkenning gingen in tuinen en parken, of misschien gaat het veel verder terug in onze evolutie, van toen we nog jagers waren die om te overleven interacteerden met het natuurlijke landschap en is het gewoon onderdeel van ons DNA. Achter mijn huis in de heuvels van Monchique staat een eik waar ik graag naast ga zitten, wat we in de praktijk van het bosbaden een zitplek noemen, een plek in de natuur die je regelmatig bezoekt en die toegankelijk is, een plek om gewoon te zitten en te zijn, en op te merken wat er is.

Gedurende een jaar ben ik getuige van subtiele veranderingen in mijn boomvriend. De veranderende kleur van de bladeren, vogels die komen en gaan, insecten die .