In 2004 ontdekten Schotse archeologen op luchtfoto’s een maankalender van ruim tienduizend jaar oud: twaalf kuilen in een weiland in Aberdeenshire, in het noorden van Schotland, gegraven lang vóór de eerste boeren en vijfduizend jaar vóór de aanleg van de steencirkel Stonehenge, de beroemdste archeologische hemelkalender. De kuilen, hun posities en grootte geven de maanfasen weer, en maakten het mogelijk om maankalender en het zonnejaar op elkaar af te stemmen. Zo viel bijvoorbeeld de precieze datum van het paaiseizoen van zalm in rivieren te bepalen, cruciale informatie voor jagers-verzamelaars in deze barre uithoek van Europa.

Dit valt te lezen in Onze maan van wetenschapsjournalist Rebecca Boyle, een populair-wetenschappelijk boek dat gemakkelijk ‘alles over de maan’ had kunnen heten. Werkelijk alles komt langs: van de kleur en de geur van maanstenen, de gevoelens van de astronauten die op de maan rondhupsten, het aparte maan-bioritme van koralen, zons- en maanverduisteringen, tot het ontstaan van de maan in een apocalyptische botsing van twee protoplaneten. Heeft de maan er iets mee te maken, dan heeft Boyle er een hoofdstuk over.

Vooral in de historische en archeologische hoofdstukken werkt dat goed, omdat Boyle zelf gaat kijken en beeldend schrijft. Je mond valt af en toe open in het hoofdstuk over de hemelschijf van Nebra, een illegaal opgegraven brons-met-gouden hemelkaart uit de bronstijd, waarop de maan en de Plejaden te zien zijn. Lastiger zijn de hoo.