Aan een vriend die erg kritisch is op series en films, te kritisch – hij vindt The White Lotus niet bijzonder goed, of Love and Death – vroeg ik: „Wat vind jíj dan een goede serie?” Direct: „ Hertenkamp .” Het bleek een serie uit 1998. Mijn ergernis maakte plaats voor medeleven.

Op bol.com was de dvd-box voor 220 euro te koop, het leek erop dat meer mensen de serie op waarde schatten. Op Instagram deed ik een oproep of iemand de serie thuis had liggen en of ik die mocht lenen.

Er kwamen tientallen reacties. „Jaaa, Hertenkamp , geweldig!” Of: „Grandioze cast”. Eén iemand gaf daadwerkelijk gehoor aan de oproep en zei de serie op een USB-stick naar me toe te sturen.

’s Avonds appte Jeroen me, een collega. Hij kende een acteur uit Hertenkamp en die wilde zijn dvd-box aan me uitlenen. Jeroen kwam hem zelfs even op een natte herfstavond langsbrengen.

Hertenkamp deed iets met mensen. Ik zag direct de VPRO-charme waar ik van tijd tot tijd zo naar terugverlangde. Het was absurd, kluchterig.

Er zat een zekere suspense in, maar ik kwam niet verder dan drie afleveringen, omdat de dvd-speler niet onthield waar ik hem had stopgezet. Daardoor moest ik bij de derde aflevering terugzoeken waar ik was gebleven en ik wist dat dat me tegen ging staan; bingen was geen optie. Wekenlang lag de dvd-box op mijn tafel.

Wekenlang dacht ik: die moet nog terug. Geheel toevallig zag ik op een vrijdag de acteur in kwestie zijn hond uitlaten, op een plek waar ik met vriendin Jannek.