Tien jaar Charlie Tien jaar geleden vond een van de belachelijkste lozingen van deugdiarree van de laatste decennia plaats. Na de op de redacteuren en tekenaars van Charlie Hebdo gingen 'we' massaal de straat op, naar de Dam, met 'Je Suis Charlie'-bordjes, grote rode potloden, betraande wangen en volle luiers: Jank Paternotte, Rutger Groot Wassink, Fascisco van Jole, hoofdredacteuren, columnisten, BN'ers, 'persoonlijkheden', noem ze allemaal maar op. Samen met het morele hoogpaard dat ze bereden zijn de dappere ridders van toen allang door de hoeven van de hypocrisie gezakt - dat die lui van Charlie het er toch een beetje zelf naar hebben gemaakt.

Bataclan, Brussel, Nice, Manchester, Barcelona, Malek Fostok, Jawed Sultani, Samual Paty, Solingen, New Orleans, de lijst is eindeloos lang, maar niet de islam is het probleem, nog steeds is ISLAMOFOBIE het allergrootste probleem. Niet het overkoepelende benepen agressief-regressieve gedachtengoed is het probleem, de EENZAME WOLF is het probleem. Niet de inperking van het vrije woord is het probleem, maar het KWETSEN is het probleem.

Verwarde mannen zijn het probleem. Extreemrechts is het probleem. We ontkennen ons van aanslag naar aanslag en we wurmen ons door de kromste hoepels om onszelf bevestiging te kunnen geven van onze eigen overtuiging: dat vrouwen een hoofddoek moeten dragen ís hun eigen keuze, de gruweldaden van de Taliban hóren niet bij de islam, Allahoe Akbar ís geen enge kreet, al die aanslagen zíjn ook uitgelo.