Het was in veel opzichten een woelig en enerverend theaterjaar. In de eerste plaats dankzij opwindende theaterstukken, zoals genoemd in dit lijstje van tien voorstellingen waarover de NRC-theatercritici het min of meer eens zijn. Het barstte van de voorstellingen waar je theaterhart van gaat zingen.

Je werd dit jaar intellectueel uitgedaagd, aangesproken op je empathie, swingend meegenomen in weerbarstige relaties tussen ouders en kinderen, en gewezen hoe je als individu je vrijheid bevecht. In deze barre tijden toonde een levende kunstvorm als theater, die mensen samenbrengt, zijn redenen van bestaan. Er was een aangename festivalzomer, met in het bijzonder sterke edities van Oerol, het Holland Festival en Noorderzon.

De twee laatstgenoemde produceerden ook fenomenaal internationaal theater. De performance van de schijnbaar doelloos zand scheppende Victor Pilon bleek mateloos fascinerend en Catarina and the beauty of killing fascists van Tiago Rodrigues was geniaal politiek theater . De zomer had ook donkere randjes.

Het Fonds Podiumkunsten leverde verbijsterende negatieve oordelen over bloeiende theatermakers en -groepen. Er is iets goed mis bij het Fonds. Op een heel andere manier niet pluis is het bij Internationaal Theater Amsterdam.

Nadat het gezelschap naar buiten bracht dat er grensoverschrijdend gedrag had plaatsgevonden onder leiding van directeur Ivo van Hove, berichtte NRC wat er zoal was gebeurd. Dat was schrikken. Dat de vete tussen ITA en de klokkenluider, actr.