Het was een cabaretjaar met veel memorabele momenten. Allereerst was er het afscheid van Youp van ’t Hek, die na een indrukwekkende carrière afscheid nam met uitverkochte optredens in Carré. Zijn collega en eeuwige tegenstrever Freek de Jonge had ook aangekondigd minder te willen optreden, maar hervond in de zomer zijn inspiratie en knalde er op zijn tachtigste nog een fraaie conference uit.

Hun mogelijke opvolgers dienden zich al aan, want het cabaretjaar werd bovenal gekleurd door vrouwelijke comedians. Lisa Ostermann klom in haar tweede programma tot grote hoogte en presenteerde zich als een nieuwe ster. Terwijl Valentina Tóth een overrompelende debuut afleverde, waarin ze in theatrale stijl haar plek opeiste.

Er vielen ook prettige comebacks te noteren. Na ruim tien jaar was Thomas van Luyn terug in de theaters. Hij bood een kwetsbaar inkijkje in zijn worsteling met ADHD, terwijl collega Jochem Myjer, die eenzelfde worsteling al eerder blootgaf, terugkeerde na een burn-out, met een voor zijn doen bezonken optreden.

Goed voor de sector was de entree van veelbelovende debutanten, onder wie Piet van Eeghen, Selma Visscher en Luuk Ransijn. Steun die jonge makers en gaat hen zien! Ron Rijghard Ook als cabaretier blijkt zanger Lucky Fonz een intrigerend figuur. Hij formuleert nogal bloemrijk, maar hij is dan ook „dichter en geen notaris”.

Grapjes en fantaseren zijn geen vormen van wegkijken, maar wegen die kunnen leiden tot geluk, laat hij overtuigend zien. Tussen d.