In de eerste minuten van Krabbé zoekt Matisse (NPO2) gaat de presentator door een scala van grote gevoelens heen. Staande bij het graf van de Franse schilder – wat zeg ik – van de „gróótmeester”, spreekt Jeroen Krabbé zijn bewondering uit voor diens werk, „práchtig, adembenémend práchtig”, om vervolgens in diepe droevenis te verzinken omdat zijn vader in 1954 zo’n verdriet had van Matisse’ overlijden, waarna Krabbé opveert van woede omdat de fauvist in zijn begintijd miskend werd – wat zeg ik – hij werd „totáál afgemaakt”. Krabbé heeft dus een missie: in deze achtdelige documentaire gaat hij het ware verhaal van Henri Matisse vertellen.

In zijn framboosrode Volvo tuft Krabbé door grauw Noord-Frankrijk. Hij draagt een jas die kleurt bij zijn auto. Hoewel, de jas is rood met een scheut oranje.

Terracotta? Vloekt die jas nu bij zijn auto of heet dat ton sur ton ? Ik zeg trouwens wel dat Noord-Frankrijk grauw is, maar Krabbé vindt de „dramatiek van de streek” ongelóóflijk. Het werkt trouwens wel, de methode-Krabbé. Henri Matisse (1869-1954) had een oninteressante jeugd in een fabrieksstadje, hij was voor zijn twintigste totaal niet geïnteresseerd in kunst.

Er valt ook niet veel te zien in deze eerste aflevering. Maar dankzij de aangezette dramatiek die Krabbé in het verhaal legt, gaat het toch leven. Zo presenteert hij al negen jaar met succes beroemde schilders aan een breed publiek.

De Onzichtbare Vrouw, die hem in.