Premier Dick Schoof denkt, zegt hij, dat hij níet overdrijft. Dinsdagavond in het Tweede Kamerdebat over Trump, Poetin en de oorlog in Oekraïne. Hij fronst, voelt of zijn das recht zit.

„De druk van het geopolitieke moment wordt ook hier in de Kamer óverduidelijk gevoeld.” Hij kijkt heel even de zaal in. Schuin rechts tegenover hem zit Geert Wilders van de PVV.

Die krast met zijn pen op een stuk papier: een vlak met zes hoeken wordt steeds groter, steeds blauwer. De VVD’ers zitten te kletsen, ook Dilan Yesilgöz. BBB’er Henk Vermeer kijkt op zijn telefoon, NSC-leider Pieter Omtzigt op het scherm van zijn laptop.

Is er bij de oppositie dan misschien iemand die wel oplet? Stephan van Baarle van Denk, maar niet heel lang. Laurens Dassen van Volt. En Ralf Dekker van FvD.

Die kijkt naar Schoof en eet een koekje. Schoof zegt dat hij in het eerste deel van het debat „grote zorgen” heeft gehoord, „een grote urgentie” en „tegelijk een groot gevoel van verantwoordelijkheid om als Nederland bij te dragen aan een duurzame vrede in Oekraïne.” Hij vertelt over zijn reizen van de afgelopen dagen, naar München en Parijs, over de gesprekken die hij daar had met de Amerikanen, Oekraïners, de NAVO, Europese regeringsleiders, de EU.

„Het staat”, zegt hij, „denk ik voor bijna iedereen als een paal boven water dat Europa meer zal moeten doen.” Maar wat mag Schoof zelf doen? Hoe houdt hij zich staande, met vier regeringspartijen die onderling heel anders den.