De Poolse Elisabeth woont samen met haar twee puberkinderen Luna en Oliwier in een appartementje in Gouda. Negentien jaar geleden kwam het gezin naar Nederland toe in de hoop op een beter leven, maar dat verliep allesbehalve zoals ze hadden gedacht. Elisabeth kreeg een heupafwijking, waardoor zij niet kon werken en in de schulden belandde.

Haar man kon er niet mee omgaan en greep naar de fles. "Mijn man was best agressief. Hij dronk en sloeg mij", vertelt Elisabeth.

Op een avond loopt het zo uit de hand dat Elisabeth het ziekenhuis in wordt geslagen en haar kinderen noodgedwongen in een pleeggezin worden geplaatst. "Een week zaten ze in een pleeggezin door het geweld in huis. Ik was buiten westen geslagen.

(...

) Dat was wel pijnlijk voor mij en de kinderen", vertelt ze in tranen. Uiteindelijk krijgt de vader een contactverbod en mag hij zijn kinderen niet meer zien. Nadat de scheiding uiteindelijk een tijd later rond is, berooft haar ex-man zich van het leven.

"Toen we wist dat hij dood was, moest ik huilen." Want ondanks al het geweld, heeft Elisabeth ook een goede tijd met hem gekend. De heftige gebeurtenissen uit hun jeugd, hebben ook littekens achtergelaten bij de kinderen en dat vindt Elisabeth erg lastig.

"Het zijn goede kinderen. Ze verdienen heel veel liefde en veiligheid en dat hebben ze zeker niet van hun vader gekregen." Wanneer Christine en Nihat de brief lezen dat het andere gezin voor hen geschreven heeft, raakt dat ze.

"Ik kan me het niet voorstellen om er alle.