In de sobere huiskamer-keuken van de bovenwoning in een Brusselse art nouveau-buurt lijkt zijn cellokoffer met vrouwelijke rondingen in primaire kleuren een exotisch fremdkörper. Hij herbergt een ruim drie eeuwen oud Gioffredo Cappa-instrument, de trouwste reisgezel van de Fransman Jean-Guihen Queyras (57). Het is begin augustus en tropische hitte sijpelt door het open raam.

Over een paar dagen, zegt de musicus, zit hij weer op een vliegtuigstoel naast zijn cello – dan op weg naar Kyiv waar beiden troost hopen te bieden aan door oorlog gekwelde stedelingen in de concertzaal en aan gewonde frontsoldaten in ziekenhuizen. Na zijn terugkeer uit Oekraïne verblijft Queyras deze week in Nederland, een vaste pleisterplaats op de lange trektochten die hem dit seizoen onder meer naar zijn geboorteland Canada, Brazillië en Japan zullen voeren. In Nederland speelt hij drie programma’s – als artist in residence – met het Haagse Residentie Orkest.

En in november doet Queyras vier concerten bij de Cello Biënnale in Amsterdam. Hij begint vrijdag met een van de meest geliefde werken uit het klassieke repertoire; het Celloconcert van Antonin Dvorak. Dat stuk draagt hij al bijna vijftig jaar met zich mee.

Het is verbonden met mooie maar ook onbehaaglijke herinneringen. „Het begon net voor mijn tienertijd”, vertelt Queyras. „Vijf jaar na mijn geboorte in Montreal verhuisde ons gezin naar Algerije en vervolgens – op mijn achtste – naar een verlaten streek in de Franse Pr.