Kinderen voor Kinderen is nog altijd een succes, daar niet van. Van de Prinses Beatrixschool in Bergeijk tot basisschool De Vuurvogel in Helmond: er is geen speelplein waar niet een paar keer per jaar leerlingen dansen op een van de liedjes. Zeker sinds er een samenwerking is met de Koningsspelen en de Kinderboekenweek, waaraan steeds nummers worden gekoppeld.

Die dansjes zijn leuk en gezellig, maar lijken meteen het enige doel geworden. Veel liefde voor songteksten zit er niet meer in. Het refrein van de laatste KvK-hit ging zo: En voel je daba-die, daba-daa / Zo van la-la-la-la / Doe me na-na-na-na / Daba-die en daba / Die, daba-daa.

Bloedirritant. Daarvoor had je al: We springen lekker in het rond / Yes daarom parompompom. Of: Doe je handen maar omhoog en zwaai van links naar rechts / we gaan van links naar rechts / En we klappen klappen klappen klappen op de beat.

Alsof ze Rob Kemps van Snollebollekes hadden gebeld: heb jij misschien nog iets liggen dat zelfs voor jouw straalbezopen publiek te stompzinnig is? Natuurlijk moet ik me als tamelijk ouwe zak niet druk maken om kinderliedjes. Toch gaat dit me aan het hart. Omdat Kinderen voor Kinderen - ik zeg het gewoon - nationaal muzikaal erfgoed is.

Met een reputatie op tekstgebied. Ik wil heus niet beweren dat die oude liedjes stuk voor stuk niveautje Shakespeare of Goethe waren, of altijd ernstige problemen behandelden. Maar ze bevatten wel degelijk vondsten en zinnen die zich in ons collectieve geheugen nestelden.

Van dat.