‘Nieuwe truttigheid’, ‘staatsarchitectuur’, ‘de architectuurpolitie’ en ‘het wilde wonen’: het zijn enkele bekende termen waarmee Carel Weeber het debat over wonen in Nederland decennialang een gezicht gaf. Een van Nederlands invloedrijkste architecten, de Curaçaose architect Carlos ‘Carel’ Weeber, overleed zondagavond op Curaçao. Weeber, die 87 jaar werd, leed al enige tijd aan de ziekte van Alzheimer.

Hij werd in Nijmegen geboren, maar bracht zijn jeugd door op Curaçao omdat zijn ouders na zijn geboorte vrij snel terugkeerden naar de Antillen. Vanaf zijn derde wilde hij al architect worden, vertelde hij weleens in interviews. Het was een wens die hij in daden omzette toen hij in 1955 naar Nederland terugkeerde om er in Delft bouwkunde te gaan studeren.

Deze universiteit werd tevens de plek waar hij op zijn 32ste hoogleraar werd en dat tot in 2003 bleef. Na zijn studeren viel hij snel op. In 1966 won hij al de Prix de Rome voor Architectuur met een plan voor een nieuw Centraal Station in Amsterdam.

Baanbrekend werd het ontwerp dat hij samen met J.B. Bakema bedacht voor het Nederlands paviljoen van de wereldtentoonstelling van 1970 in Osaka.

Achteraf was iedereen het erover eens dat de Nederlandse inzending een enorm succes was geweest. Hij bouwde vanaf het begin van zijn carrière veel en goedkope sociale woningbouw, en ontpopte zich ook als denker en polemist waar het ging om stedenbouw en de toekomst van het wonen. Hij liep daarbij op tegen wat h.