Ik val maar meteen met de deur in huis: Call of Duty: Black Ops 6 is voor mij de eerste keer dat ik écht een Call of Duty-game speel. Vroeger speelde ik weleens met mijn neefje op zijn PlayStation 3 de originele Black Ops, en ik heb ooit de horde-mode van MW3 intensief gespeeld met vrienden van de middelbare school. Maar daar bleef het bij; ik heb zelf nooit een COD-schijfje in huis gehaald.

Nu ik Black Ops 6 gespeeld heb, heb ik daar spijt van – wat is dit een heerlijke game. Dat ik nooit eerder aan Call of Duty ben begonnen, lag vooral aan een klein vooroordeel: elk jaar dezelfde game, dat voelde als een pure cashgrab. Bovendien was ik vroeger een echte Battlefield-fan.

Destijds hoorde je als Battlefield-speler gewoon geen Call of Duty te spelen. Maar die oude liefde voor Battlefield is inmiddels flink bekoeld. Toen ik voor het eerst hoorde over een van de grote verkoopargumenten van Black Ops 6, was ik totaal niet overtuigd.

Activision riep al maanden: “Omnimovement!” – de revolutionaire nieuwe manier om te spelen. Voor mij klonk het vooral als een marketingtrucje om de jaarlijkse game een nieuwe gimmick te geven, iets dat me eerder afschrok. Maar ik had volledig ongelijk.

Omnimovement heeft me compleet ingepakt, al weet ik dat ik hier niet geheel objectief in ben. Mijn favoriete shooter was lang Apex Legends, dé movement-shooter bij uitstek. Daarvoor had ik Team Fortress 2, waar ik als fanatieke Scout-speler (met af en toe een rustige sessie als Engineer) een .