De wereld staat in brand, het is tijd voor revolutie. Dat het paleis niet in Laken maar in Antwerpen staat, mag niemand nog verbazen. Dat er gecrowdsurft wordt tijdens schoolvoorstellingen misschien wel.

Het is niet eens zo’n slecht idee, een revolutie starten in een schouwburgzaal. Daar hebben we in België ervaring mee (we hebben er zelfs ons bestaan aan te danken). De zaal afbreken is niet meer nodig, want de tribune van de grote zaal van jeugdtheaterhuis hetpaleis staat al ingeschoven.

Dertien performers palmen een lange catwalk in met broeierige beats in een smeltkroes van roots, gender, leeftijd en talen. Al even divers is het publiek dat zich daar staand rond verzamelt (netjes met oortjes in, want ook de revolutie houdt zich aan geluidsnormen). “Waar zijn de moeders in de zaal? De vaders? Kinderen? We zijn allemaal kinderen! A revolution we can start together .

” Het is een oproep tot collectief activisme nu ons brein op individuele overlevingsmodus staat. Wordt het vechten, vluchten of bevriezen tussen Clemenceau en Capitool? Burning city is meer nog dan een theatervoorstelling een activistisch feest. Het artistiek collectief erachter, Socha (anagram voor ‘chaos’ maar ook slang voor ‘stadsonkruid’) werd bijeengebracht door theatermaker Junior Mthombeni (KVS) en muzikant Tom Kestens (sinds kort ook beleidsadviseur bij cultuurminister Gennez).

Het organiseert sinds vijf jaar onder de noemer On Fire events die het midden houden tussen concert en theater, fu.