Terwijl Sneeuwwitje niet meer sneeuwwit is zijn mensen deze week boos op muzikant Roel van Velzen omdat hij heel keurig heeft uitgelegd waarom hij niet met het koningspaar meeging naar hun schnabbeltje in Kenia. Dat deed hij omdat er aan de handen van de Keniaanse president nogal wat kinderbloed kleeft. Dat is toch een plausibele reden? Je hoeft als artiest toch niet voor elke engerd een liedje te kwelen? Willy en Max waren zelf liever ook niet gegaan, maar die moeten.

Zij werden daar trouwens ook nog eens flink geschoffeerd. Geheel tegen het protocol moesten zij tijdens het banket opeens luisteren naar een abominabele speech van de Nederlander Patrick Verkooijen. Deze nitwit stond daar in een soort mavo-Engels een flinke bos veren in de reet van de president te steken.

Voor dit onsmakelijke klusje was hij door de gastheer zelf uitgenodigd. Onze Patrick schijnt iets hoogs aan de Universiteit van Nairobi te zijn. Willy en Max zaten totaal verbijsterd naar deze kontkruipende hielenlikker te luisteren.

Volgens hem moeten we bruggen bouwen. Geen muren. Ontroerend.

Achteraf is het zo jammer dat onze koning na dat praatje niet is opgestaan. Het was toch geweldig geweest als hij tegen zijn vrouw had gezegd: „Max we gaan. In dit kinderlijke bruggengelul en muurtjesgewauwel heb ik echt geen trek.

Bedankt voor de ontvangst allemaal en nog een fijne avond!” Dan hadden we een lekkere diplomatieke rel gehad. Natuurlijk was dat zielig geweest voor de meegereisde Nederlandse middenstand.