Na de persvoorstelling van de vierde Bridget Jones-film Mad About the Boy , in een zaal die voor 96 procent gevuld was met vrouwen, na het herlezen van mijn eigen recensies en het terugkijken van al haar films sinds 2001 sloeg het in als een bom: Bridget Jones en haar dagboeken waren nooit echt romkom, maar altijd al meer overdrijving en satire. We hebben haar veel te serieus genomen, met die discussies over haar gewicht, seksloze dagen, alcoholconsumptie en sigaretten. Ze stak de draak met alle onmogelijke eisen die vrouwen zichzelf en elkaar opleggen.

Als je daarachter keek, zag je eigenlijk een prima mens. Bridget Jones was wie je werd als je patriarchale machtsstructuren en terloops seksisme te lang internaliseerde. Al dat gedoe over wie nou de ware was, de foute, maar spannende Daniel Cleaver of de trotse stille wateren van Mark Darcy, oftewel Hugh Grant versus Colin Firth: het was allemaal maar een rookgordijn.

En wij – dat 96 procent vrouwelijke publiek – trapten er met open ogen in. Want ja, die acteurs die hadden wel een glamour, humor en achteloze hoffelijkheid die pakweg sinds Cary Grant niet meer op het witte doek te zien was geweest. Maar laten we bij het begin beginnen.

En voor wie het alvast wil weten, Bridget Jones is de comeback van het jaar: Mad About the Boy is een warm bad van herkenning. Ze werd bedacht door Helen Fielding, die haar middenjaren negentig introduceerde in de niet ondertekende column ‘Bridget Jones’s Diary’ in de Britse krant The I.